Mijn verkeerde keuzes

Hoofdstuk 18 boek 4 (verzadigingsfase)

Vanuit Volendam op weg naar Middelburg, stopten wij eerst nog even op een industrieterrein met loods, alwaar een demonstratie van artikelen en reizen zou worden gegeven. Ik was daar vooral niet in geïnteresseerd en zocht mijn toevlucht in een cafeetje, waar ook de rijinstructeurs zich tegoed deden aan drank en eten, in de pauze van rijexamens, die daar werden afgenomen. Het was er warm, erg warm zelfs en ik had mijn jas uitgeleend aan de vriendin van Toos die het heel koud had in die hal. Anneke, de vrouw waar ik wel op was gevallen, kwam zo af en toe even kijken, met een smoesje, of ik het wel goed maakte. Heel attent. 

Of Anneke en mijn reisgenoten iets gekocht hebben weet ik niet meer. Ik in ieder geval niet. Iedereen begaf zich na de demonstratie weer naar de bus en Anneke ging zitten schuin achter mij, ook aan het looppad. Ik verdiepte mij weer in mijn boek en volgde heimelijk de gesprekken die Anneke met haar vriendin, waarvan ik eerst dacht dat het haar moeder was, voerde. Ondertussen zat ik mijzelf te bedenken dat ik wel nader kennis zou willen maken met Anneke. Ik had een gesprekje met haar waarin zij vertelde de volgende morgen te moeten tennissen in een tournootje. 

Bijna aangekomen in Middelburg, scheurde ik een stukje papier af van een folder en krabbelde mijn telefoonnummer er op en gaf die stiekem aan haar, zoals ik vroeger ook wel briefjes gaf aan een meisje op school. Bij de overhandiging zei ik tegen haar dat zij mij maar eens moest bellen om de uitslag van het tennistoernooi door te geven, waarin ik wel nieuwsgierig was, loog ik. Ik was alleen maar geïnteresseerd in haar. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen geen enkele verwachting te hebben gehad  dat zij mij zou terugbellen.

De volgende avond ging te telefoon. Het was Anneke en wij hadden een lang gesprek. Wij spraken af elkaar één van de volgende dagen te ontmoeten en dat geschiedde. Ik had mij netjes aangekleed in een lange donkeren jas met hoed, waarmede ik wel dacht indruk te kunnen maken. Achteraf was dat een verkeerde keuze. Anneke hield van sportieve casual kleding, maar daar kwam ik uiteraard later pas achter. Wij togen die dag naar Antwerpen, de stad waar ik meer mee heb dan met Middelburg of laat staan Vlissingen. Het werd een dag om nooit meer te vergeten. De dochter van Anneke, was die dag wel ongerust geweest, want wetende dat haar moeder op stap was verwachtte zij niet dat ze zo laat thuis zou komen. Vanaf die dag zijn Anneke en ik onafscheidelijk gebleven. Wij kregen een zeer hechte fantastische Latrelatie waarbij ik al snel door haar kinderen en familie werd geaccepteerd. Er kwam weer wat leven in mijn brouwerij. Wij bezochten regelmatig vrienden, familieleden en kinderen op verjaardagen en andere feestdagen. Ik leefde helemaal op en begon weer aan werken te denken. 

Regelmatig gingen wij naar Rotterdam. Daarbij leerde ik Anneke Rotterdam kennen. de stad waar zij geleidelijk aan steeds meer van ging houden. Veel mensen kunnen dit niet begrijpen, maar als je die stad kent, zoals ik die ken, dan zie je pas wat die stad te bieden heeft. Bij mij kan daar geen Amsterdam of een andere stad in Nederland er tegenop. Ik heb in Rotterdam zo van die vaste plaatsen die ik altijd bezoek. Zo liet ik Anneke kennismaken met de Ballentent, gevestigd aan de Maas en één van de oudste kroegen in Rotterdam. Ik kwam daar al vlak na de oorlog en dronk er mijn eerste flesje Cola die ik van mijn vader kreeg tijdens de zondagse wandeling die wij altijd samen maakten. De Ballentent heet zo omdat je daar zulke goede gehaktballen kan eten volgens een oeroud recept, gemaakt  door mevrouw Lambermon, die veel jaren daarvoor nog een groentezaak had in de Snellinckstraat. Uiteraard, zei ik tegen Anneke,  heb ik voor jou ook een gehaktbal besteld. Zij keek niet helemaal vrolijk toen ik dat zei.. Maar toen er even later enkele tongetjes voor haar neus werden  gezet begon zij hartelijk te lachen en besefte ze dat ik haar in de maling had genomen. U moet u er eens een balletje gaan eten en u zult versteld staan van de outillage en de gasten. Het eetcafé wordt veel bezocht door de havenbaronnen en de oud burgemeester. Ook Pim Fortuin was er een veel en graag geziene gast. Hij beschouwde dit als zijn stamkroeg, wat het in de jaren vijftig/zestig ook voor mij was. En nog, als ik in Rotterdam ben, ga ik er even langs, zoals ik dat ook doe bij het café Melief-Bender in de Oude Binnenweg.

En dan heb ik zo'n moment dat ik weer even denk aan Mee, mijn tweede ex-vrouw. Ik probeer mij nu te verplaatsen in haar toestand. In wezen heb ik haar uit haar geboorteland gehaald en moet zij al jaren haar familie missen. Dat zijn er veel waaronder haar twee getrouwde broers. De scherpe kantjes van mijn kritiek zijn er nu wel af. Denk ik terug aan de eerste jaren van ons huwelijk, dan waren er toch ook veel genoeglijke dagen. Zij was toen nog goed in het huishouden en wat zo knap aan haar was dat zij zo snel de Nederlandse taal opnam. Zeker toen wij later van Driebergen, via Seoul en Hongkong,  verhuisden naar Middelburg, ging zij al gauw in Vlissingen naar een school voor allochtonen en bleek zij al snel uit te blinken. Zij ging met sprongen voortuit. Wij deden alles op de fiets, met Edward in een stoeltje op mijn fiets. Ik ging ze dan in Vlissingen brengen en haalde ze weer op. Nooit klaagde zij over het weer maar was altijd zeer enthousiast over de leerstof. Dit alles moet ik haar toch nageven. 

Ik was smoorverliefd op haar en ik vertel dat op andere plaatsen in dit boek regelmatig. Daarom is het zo jammer dat er kennelijk bij haar ontevredenheid is ontstaan over haar verblijf hier en bij mij. Eigenlijk was de oorzaak van haar ongenoegen gelegen in het feit dat ze vreselijk jaloers was. 

Mijn gemakkelijk contact met vrouwen viel zwaar bij haar. Terwijl er niets loos was en ik trouw was aan haar. Ik maakte wel wat moeilijke jaren door omdat ik al mijn vermogen had verloren aan mijn eerste vrouw. Zou aan de andere kant zij open hebben  gestaan voor mijn contact met mijn dochters dan was er ook niet zo veel aan de hand geweest. Ik moest van haar mijn dochters beschouwen als overleden. Wat bij mij natuurlijk niet werkte. de spanning bleef en deed een verwijdering ontstaan. Met goede jaren er omheen, waarin Alexander  en Richard werden geboren. Gewenste kinderen, zeker door mij. Zij had liever dochters gehad, maar was ook blij met de jongens. Jammer dat haar liefde voor geld groter was dan haar liefde voor ons.

Ik loop even op wat zaken vooruit. Anneke met wie ik echt oud had willen worden is ernstig ziek en zal ik binnenkort zeer waarschijnlijk gaan verliezen, Zelf is zij bang dat zij haar verjaardag dit jaar op 11 december 2017 niet zal halen. Juist nu wij ons misverstand hadden bijgelegd en we weer opnieuw zouden beginnen, wordt zij ziek en sta ik weer alleen. En ik heb al zo veel moeite om alleen te zijn. Ik voel mij daarom op dit moment op 26 november 2017 doodongelukkig en vraag mij al weer af, heeft het leven voor mij nog wel enige zin. Zelf kan ik geen moment meer vrolijk denken. Een mooi televisieprogramma vind ik slecht. Bloemen en planten zeggen me maar weinig meer'. Of het weer nu slecht is of mooi, ik kan er niet blij van  worden. Ik heb mij verheugd op de zitting die ik afgelopen maandag heb bijgewoond. Lid van de Studiegroep Zeeland en nog wel als gespreksleider volgende keer, half december. Ik zag weer wat toekomstperspectief.  Maar ik blijf negatief en depressief.

Trots als ik ben,  ging ik afgelopen zondag naar het theater De Kom in Nieuwegein, waar mijn oudste zoon Eduardus, als dirigent een concert gaf met zijn orkest Vignolle Ensemble (google het maar eens).

 Hoogtepunten in deze levensfase.

De ontmoeting met Anneke.(2005)

Mijn verhuizing naar Hof Mondriaan.(2014 - heden)

Het vrijwilligerswerk bij Zorgstroom.(2016 - 2019)

De deelname aan Studiekring Walcheren.(2017)

De aanschaf van mijn motor.(1ste 2013)(2e 2018) 

De motortochten met mijn motormaat Ton.

Dieptepunten in deze levensfase.

De breuk in mijn huwelijk met Mee en daardoor het verlies van mijn drie zonen.(2004)

Het overlijden van Anneke.(2019)

Onder constructie..