Mijn verkeerde keuzes

Hoofdstuk 19 boek 4 (verzadigingsfase)

Zoals jullie weten ben ik inmiddels 84 jaar. Een leeftijd om eens na te denken hoe het afscheid van deze aarde voor mij er uit zou moeten zien. Vandaag heb ik mijn uitvaartwens herzien naar huidige omstandigheden. Hoewel ik van plan ben nog enige tijd op deze aardkloot te blijven vind ik het wel verstandig al vast wat zaken voor te leggen. Jullie mogen daar best weet van hebben, vandaar dat ik hieronder mijn gedane huiswerk publiceer. Ben benieuwd naar de reacties. 

Uitvaart

Ik zeur een beetje. Kijk ik vandaag in de PZC en zie ik opnieuw die uitgestreken gezichten van een paar uitvaart ondernemingen. Alsof de snoet van een uitvaartondernemer  bepalend is voor de keuze daarvan. Als lijk zie je dat niet en de achterblijvers zullen zeker niet afgaan op het uiterlijk van een ondernemer. Voor hen is bepalend, de kwaliteit-prijs-verhouding. En we weten allemaal dat de prijzen hoog zijn. Te hoog. Wat de kwaliteit betreft heb ik nog geen lijk horen protesteren. Zou het niet verstandig zijn dat dat soort ondernemers eens gaan bestuderen wat Marketing is. Ik heb nog nooit de foto van de heer Philips op een stofzuiger zien staan.

Wilt u na dit bericht nog even lachen? Lees dan mijn artikel in "deoudrotterdammer"' van 17 april 2018, pagina 13. Het is een tragikomisch verhaal over iets wat mij is overkomen gedurende de tweede wereldoorlog.

Milieu

We genieten allemaal van het schitterende weer de laatste weken. Het is nu bij mij juli 2018. Deze warme weken doet mij denken aan mijn jeugd waarin tijdens de zomer meer van dat warme weer was. Wel van datzelfde warme weer maar onder andere omstandigheden met betrekking tot het milieu. 

Ik vertoef de laatste tijd regelmatig nabij de bossen van Domburg. Niet omdat - zoals sommige lezers denken  - dat ik daar deels woon of omdat ik misschien daar zou gaan wonen. Boze tongen beweerden zelfs - geheel ten onrechte - dat ik een gezamenlijke huishouding met iemand zou voeren. Ik heb daar wel iemand getroffen waarmede ik mijn eenzaamheid  kan verlichten door leuke dingen samen te doen en  samen  kunnen genieten van de omgeving. Zoals nu ook bleek dat ik in de Studiekring Walcheren echte kennissen heb kunnen maken, die mij de laatste tijd veel steun bieden in de psychische strijd die ik nu eenmaal permanent onderga en grotendeels veroorzaakt wordt door het gemis van mijn kinderen.

Over die omgeving wil ik het in het kort even  hebben. Enige dagen geleden was ik er opnieuw op visite en constateerde, zittende in de tuin, dat er nauwelijks vogels op bezoek kwamen. Ook stelde ik vast geen enkel insect te zien. De bloemen stonden er schitterend bij maar van verder aards leven was geen sprake. Een verdwaald hertje of een enkel konijntje zag je wel. Over deze waarnemingen en conclusies wordt ook regelmatig door anderen geschreven. In toenemende mate zelfs. Elke dag is er wel weer een andere "wetenschapper" die vertelt wat de mogelijke oorzaak kan zijn. Oorzaak en gevolg zijn nauw aan elkaar verbonden.

Destructie

 Ik zie maar één oorzaak. De mensheid is langzamerhand bezig met de vernietiging van het leven op aarde. Misschien wel om de komst voor te bereiden van nieuw leven. Wat zie je om je heen,  de vernietiging van structuren en culturen. Of dat nu in Europa is of in andere werelddelen. We raken de controle over zo veel dingen kwijt. Onderwijs, bedrijfsleven, banken, pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen, politiek, natuur, milieu zijn al vernietigd of zullen verder worden vernietigd als wij niet bereid zijn de wereld te veranderen. Hoewel ik van mening ben dat dit al te laat is. Ik heb eerder al geschreven over voorbeelden van het tenietgaan van het onderwijs en daarmee het bedrijfsleven, waar slechts 20% van de bestuurders kundig zijn. 80 Procent werkt mee aan de vernietiging. Komt u nog wel eens een kundige werknemer tegen? Ik niet. Komt u nog wel eens een kundige bestuurder tegen? Ik niet. Komt u nog wel eens iemand tegen die voor 100% gelooft in God en daar naar leeft? Ik niet. 

Zorg

Niet alleen de buitenwereld is verziekt. Wat zich achter de voordeuren van gezinnen afspeelt - als je dit wilt zien en horen - is ten hemel schreiend. Wilt u daarvan voorbeelden? Schrijf mij maar! Wij wisten al lang dat Jeugdzorg, De Raad van de Kinderbescherming, Meldpunt Kindermishandeling,  niet werkten. Ruim veertig jaar publiceer ik daarover, mede door te zeggen dat een straf door een rechter niet werkt als er geen sancties tegenover staan. 40 Jaar was ik roepende in de woestijn. Vandaag zegt een minister zich hard te maken voor straffen, tot aan gevangenisstraf toe, voor een vader of moeder  die weigert mee te werken aan het bezoek aan één van de ouders.  Heeft u het zich wel eens het lot aangetrokken van iemand in uw omgeving,  die zijn of haar  kinderen,   10 tot 30 jaar niet heeft gezien . Waarschijnlijk niet. U was te veel met uzelf begaan. Dat is nu precies de oorzaak van de destructie op onze aardkloot. We weten dat bijvoorbeeld  de macht van een land in verkeerde handen is, klagen er over, maar doen niets. 

Buitenland

Problemen in arme landen worden niet opgelost door ontwikkelingsgeld te geven. Muur er om heen, land volledig isoleren en het volk zelf de zaak van binnen uit laten oplossen. Geen machthebber kan het winnen van  de eensgezindheid van een volk. Beloon het volk achteraf met het vestigen van industrieën, waardoor het volk werk en loon verdient en geen neiging zult krijgen naar rijke landen te trekken en daarmee medewerking verlenen aan mensen die meewerken aan de vernietiging van de mensheid op aarde. Er zijn op aarde zo veel mensen als er in de Provincie Limburg vierkante meters zijn. De aarde is dus nog lang niet vol. Wel als je de huidige structuren en culturen in stand probeert te houden. Daarom ben ik het eens met onze Minister van Buitenlandse zaken. Nergens nog is een volledige integratie succesvol geweest.

 Basisinkomen

 Oplossing: Een echte democratie met basisinkomen. Waaraan niemand wil omdat ze dan niet door kunnen gaan met de destructie van de mensheid en er dan onvoldoende ruimte is voor zakkenvullers.

Motor

Ik heb de afgelopen dinsdag ervaren wat het betekent weer op een motor te zitten en bijna één te zijn met de natuur en omgeving.  Ik kan nu weer tochten maken en zeer waarschijnlijk één van mijn punten op mijn "bucketlist" afstrepen. Het mag dan volgens iedereen in mijn omgeving dom zijn om met een leeftijd van bijna 85 dit te doen. Zoals altijd: ik deed het toch en reken maar dat ik er van ga genieten. Niemand houdt mij tegen. Ja Hannie ik ben je zeer dankbaar dat je nu toch ook achter me sta.  Mijn leven zou niet zinvol zijn zonder bepaalde uitdagingen. 

Staaroperaties

Na op 22 juni aan mijn rechteroog een staaroperatie te hebben ondergaan, ben ik, op 20 juli jongstleden, geopereerd aan mijn linkeroog. Zo te zien - letterlijk en figuurlijk - zijn de operaties geslaagd. Ik zie nu niet alleen bomen, maar heb weer herondenkt dat een boom ook takken en bladeren heeft. Een verademing. Wat ik er aan overhoud is dat ik een leesbril zal moeten gebruiken. Niet erg ik droeg toch altijd al een bril voor ver en dichtbij in de vorm van varilux.

Gemeente

Ik schrok recentelijk van een artikel in de PZC, waarin verkondigd werd dat de Gemeenten Middelburg en Vlissingen bepaalde taken van Porthos willen terugnemen, terwijl ik weet dat de medewerkers bij Porthos juist goed daarvoor zijn opgeleid. Verder vrees ik dat het weer zal gaan zoals het meestal gaat, dat als de Gemeente zich er mee bemoeit het een debacle wordt.

Ik behoef maar de Schouwburg en het Theater (zwembad/put) te noemen. Of hun hulp aan Zorgstroom, waarin de Gemeente middels een mevrouw M.B. een chaos heeft achtergelaten. Door middel van een kostbare investering werd het restaurant van Buitenrust  gereedgemaakt als "meeting point" voor de bewoners van Dauwendaele. Het was de bedoeling dat bewoners uit de buurt tesamen met de bewoners van Buitenrust gezellig een drankje aldaar zouden gaan nuttigen alsmede een maaltijd zouden gaan gebruiken. Daarvoor heeft Zorgstroom met grote steun van de Gemeente een keuken geinstalleerd waar menig drie sterren restaurant jaloers op zou zijn. Maakte men eerst de ingang aan de verkeerde kant, gaandeweg vielen vele produkten weg en uiteindelijk kwam er niemand uit de buurt meer in Buitenrust consumeren. Ook niet toen de strategie werd uitgevonden klanten van het toenmalige goed lopende Rustenburg te dwingen naar Buitenrust over te gaan. Hetgeen niet gelukt is. Pure kapitaalvernietiging dus.

  De Gemeente besloot ook het buurtcentrum in het winkelcentrum te sluiten en de gebruikers over te doen aan Hof Mondriaan. Deels gelukt, dat wil zeggen dat de verenigingen  zijn overgegaan maar dat de bedoeling er ook buurtgenoten te ontmoeten falicant is mislukt.

 Oorzaken: geen aanwezige gastvrouw, geen bediening, geen mogelijkheid met PIN te betalen, geen mogelijk tot een maaltijd of snack door het ontbreken van een behoorlijke keuken(en personeel), geen kassasysteem, geen alcoholvergunning, en zo kan ik nog wel tientallen oorzaken noemen waardoor er ook hier weer sprake is van kapitaalvernietiging en gebrek aan vakmanschap, d.w.z. gebrek aan horeca-ervaring.

Inmiddels was laatst  bij Buitenrust op vrijdag, zaterdag en zondag het restaurant  gesloten door gebrek aan personeel. Met een door de overheid toegestane vrijwilligersvergoeding zou het personeelsprobleem al lang  zijn opgelost.

Lift

Ik kom binnenkort terug met het Liftschandaal bij Hof Mondriaan.

Overigens heb ik daar reeds uitgebreid over geschreven in Mijn Blog en ik heb maanden geleden bevestigingen ontvangen uit de kring van Zorgstroom dat men mijn ontwerp heeft ontvangen en de toezegging is gedaan dat men er uitgebreid op zou terugkomen. Niet dus! Niets meer van gehoord! Zo blijven er te veel acties wachten op realisatie ten koste van de gebruikers. En dit alles door gebrek aan visie en toekomstbeleid. Ik leg mij er niet bij neer. Die lift of een andere lift komt er, linksom of rechtsom.

 Motortocht 

Goed, ik was dus in het bezit van een motor. Ik zou daarmede één van mijn wensen uit mijn "bucketlist"' kunnen gaan uitvoeren. Ik moest nog wel even gaan oefenen, want een motor van dat kaliber(1200 cc, 136 pk) rijd je niet zo maar. Ik heb er wel enige korte tochten mee gemaakt, maar nog geen grote afstanden. Op 27 september 2019 zou ik daar verandering in gaan brengen. Ik zou een tocht gaan maken naar Monschau in Duitsland. Een tocht van 250 km. Donderdag heen, tent opzetten, een kort ritje maken, in een tentje gaan slapen, de dag erop, vrijdag, een grote tocht door de Eifel, weer in het tentje slapen en dan zaterdag weer terug naar huis. Dit was het plan. Er kwam niets van terecht.

Elkeen uit mijn omgeving raadde het af, gezien mijn leeftijd. Eigenwijs als ik ben wilde ik iedereen, maar voornamelijk mijzelf, bewijzen dat ik het wel kon. Dat ik achteraf allen toch gelijk moet geven komt moeilijk uit mijn mond, dus schrijf ik het maar op. Het zouden mijn slechtste dagen uit mijn bestaan worden.

Het kostte mij in de morgen van 27 september 2018 ongeveer twee uur aan voorbereiding en opladen van de bagage, die voornamelijk bestond uit een kampeeruitrusting, welke ik enige jaren daarvoor had aangeschaft toen ik nog een andere motor had. Deze extra belasting kwam overigens de stabiliteit niet ten goede, maar na enige kilometers had ik die toch onder controle. Ik vertrok om ongeveer 11.30 uur en verwachtte uiterlijk om 14.30 uur in Monschau aan te komen.

Op mijn oude motor had ik een perfect navigatiesysteem (van mijn schoonzoon gekregen), waarvan ik nu geen gebruik meer kon maken omdat die niet meer fuctioneerde. Ook ontbrak op mijn nieuwe motor een stopcontact waarmede ik mijn telefoon, waar ook een navigatieprogramma op zit, zou kunnen opladen. Ook hield ik rekening met het feit dat de telefoon 's avonds leeg zou zijn en niet zou kunnen worden opgeladen.  

Ik hoopte op mijn oude ervaring te kunnen vertrouwen en slechts gebruik te  maken van mijn hersenen waaruit ik tot voor kort een vrijwel perfect richtingsgevoel had. Ik navigeerde aldus via Antwerpen en Luik. Waarom Luik weet ik niet meer want ik moest richting Aken. Het gevolg was dat ik via Luik terecht kwam in Luxemburg. Ik had een afslag Aken gemist. De weg terug genomen, totdat ik Eupen zag staan. Die plaats kende ik,  want via die stad was ik al meer naar Monschau gereden. Echter, ik zat op een gegeven moment aan de verkeerde kant van Eupen. Ik dacht;  ik zal het maar eens vragen hoe ik naar Monschau moet rijden. Stom om zelfs geen kaart mee te nemen. Een vriendelijke dame vertelde  mij dat als ik, vanaf het punt waar ik stond, rechtuit zou gaan rijden, ik uiteindelijk in Monschau zou aankomen. Het was een eindeloze weg door de bossen, wel schitterend van natuur, dus mooi meegenomen.

Het tentje had ik pas één keer opgezet, maar wist toen gauw hoe het moest. Nu wist ik niets meer. Ik was totaal van streek en verwenste alles wat met kamperen te maken had. Hoewel het toch mijn, domme, keuze was geweest. Gelukkig had ik een driepotig stoeltje bij me waar ik enigszins comfortabel op kon zitten, na elke handeling. Ik begon met het uitleggen van een stuk plastic grondzeil voor het schoonhouden van het eigenlijke grondzeil. Steeds maar weer op mijn knieën,vanuit welke positie ik met veel moeite kon opstaan. Ik was zo stijf als een plank. De tent waar ik vroeger naar schatting vijftien minuten voor nodig gehad zou hebben, heeft nu twee uur geduurd. Om half zeven kroop ik mijn slaapzak met de bedoeling daar niet gauw meer uit te komen. Ik denk die nacht niet te hebben geslapen. Het was koud, tegen het vriespunt aan, en nat. Dat is langzamerhand nog erger geworden. De vrijdag er op regende het pijpenstelen en de tent liet dit gewoon door. Toch zette ik door. Ik had nu eenmaal zelf die verkeerde keuze en zou niet opgeven.

Inmiddels was alles wel nat op de inhoud van mijn motortassen na. Van een tochtje maken was geen sprake. Het weer was te slecht. Ik bleef de gehele dag in de tent liggen en probeerde wat te slapen hetgeen vrijwel niet lukte. Ik was koud en nat en verlangde naar de volgende dag die wat het weer betreft hoopvoller was, volgens de campingbaas. Ik ben nog wel even naar een dorpje (Höfen) gereden om wat geld uit de muur te trekken en benzine te tanken.

's Nachts overkwam mij nog het volgende. Ik droomde dat ik in de tent een bloedneus had gekregen. Zo erg dat ik om hulp riep. In die droom kwam er een dame mijn tent binnen,  die schrok van mij en voor wat ik had aangericht in de tent. Ik had ook werkelijk een puinhoop van mijn bagage gemaakt. Zij begeleide mij naar een oude dokter in het dorp, die mijn toestand aanzag en letterlijk tegen die dame zei: "Het is natuurlijk mooi van u dat u die mijnheer wilde helpen, maar gezien de leeftijd van deze man (ik ben 81 jaar) kan ik niets meer voor hem doen en moet u accepteren dat hij nu overlijdt." Op dat moment werd ik wakker. Voelde veel vocht uit mijn neus komen waarvan ik nog altijd dacht dat bloed was. Ik had geen spiegel bij de hand dus kon niet zien wat dat vocht was. Ik kroop zo snel mogelijk uit mijn tent en "rende" naar de wasruimtes om daar te zien dat het slechts water was dat uit mijn neus kwam.

Je wilt niet weten hoe dankbaar ik was toen ik de zon tevoorschijn zag komen en ik enigszins wat in de zon kon drogen. De tent heb ik overigens nat ingepakt. Dit zou ik toch zo snel mogelijk thuis weggooien. Dit was mijn laatste kampeeravontuur van mijn leven. Eens moet je beseffen dat je te oud bent om dit soort avonturen te doen. Bii mij kwam dit wel wat laat, maar beter te laat dan nooit. Het kostte mij toch wel ongeveer drie uur voordat ik weer alles ingepakt en opgeladen had. Ik vreesde nog voor enkele hobbeltjes,  die ik met de motor bij het van de camping afrijden nog moest nemen, maar het ging gelukkig goed. In zekere zin welgemoed ving ik om ongeveer 11.30 de terugweg aan. Mijn rampplaats verlatende.

Ik stuurde aan op Aken om dan te komen op de E 313 naar Antwerpen. "So far so good". Het ging goed tot aan Herentals. Toen stopte alle verkeer en ging het slechts met een gangetje van tussen de 5 - 10km/u. Een paar meters en dan weer stoppen. Dat moet u voor de aardigheid eens proberen op een motor. Zeker die van 400kg en 50 kg bagage. Ik gaf het al snel op door op de vluchtstrook te gaan staan. Toen ik hoorde dat de file ongeveer 50 km lang was heb ik  mijn stoeltje genomen en ben rustig gaan afwachten. Het bleek dat de tweebaansweg op twee punten, niet ver van Antwerpen, overging naar één baan. Dit heeft mij enkele uren vertraging doen oplopen. Uiteindelijk ben ik over de vluchtstrook naar voren geslopen, anders was ik nu nog niet thuis geweest.

Op de ring rond Antwerpen ging het eigenlijk weer van een leien dakje en ik schatte om uiterlijk 4 uur thuis te zijn. Echter boven Antwerpen aan de Nederlandse grens stond vermeld dat als je naar Middelburg moest, je richting Rotterdam moest gaan. De A58 was hermetisch afgesloten. Ik nam de beslissing in de richting van Zierikzee te gaan en dan over de stormvloedkering naar Middelburg te rijden.

Door vermoeidheid en een zekere hypo nam ik toch de verkeerde weg. Ik miste de afslag naar de Philipsdam en kwam uiteindelijk terecht in St. Philipsland aan het Zijpe alwaar geen mogelijkheid is aan de overkant te komen, tenzij ik zou gaan zwemmen.  Op de plek waar ik aankwam staat het Hotel-Restaurant Oosterschelde. Ik parkeerde mijn motor op het parkeerterrein en liep het hotel binnen, nam plaats in de lobby en zei tegen één van de aanwezige dames: "Mijn motor staat buiten. Ik ben doodop en zou niet weten hoe ik in Middelburg moet komen. Geeft u mij alstublieft twee flesjes cola en een broodje kaas, dan kom ik waarschijnlijk wel weer bij."  Inmiddels vertelde de dame ook wat ik fout had gedaan bij een rotonde. Ik moest weer ongeveer 20 kilometer terug om de goede afslag te nemen. Gelukkig vond ik in Bruinisse een tankstation, ter hoogte van een wok-restaurant. Ik tankte en reed weg. 

Dat wegrijden ging overigens niet goed. Ik bleef met mijn koffer achter een paaltje hangen en verloor onder andere mijn bagage. Nog geen minuut later stonden er twee jongemannen naast mij, die vroegen: "kunnen wij u helpen?" Ik vertelde in het kort dat ik door mijn ziekten niet goed wist wat ik deed en vroeg ze behulpzaam te zijn bij het opnieuw stouwen van mijn bagage. Deze jongemannen bleken in tegengestelde richting te hebben gereden op de provinciale weg toen zij zagen wat er met mij gebeurde. Zij reden onmiddellijk in mijn richting en vroegen of zij mij konden helpen.  Zij hebben mijn bagage keurig opnieuw vastgebonden en vroegen verder of het niet verstandig was mijn wachtenden in Middelburg te bellen over mijn vertraging. Helaas moest ik vertellen dat mijn telefoon leeg was en geen telefoonnummers uit mijn hoofd wist te reproduceren. "En deze dan? ", vroeg één van hen. Ik had namelijk een vel papier op mijn tanktas geplaatst met de mededeling: "in case of emergency please call" : en dan drie telefoonnummers. Zo ver was ik van de kaart dat ik daar geen erg meer in heb gehad. Ik wees een telefoonnummer aan en hij belde met zijn eigen telefoon. 

Ik verwittigde het thuisfront dat ik wat later zou komen en dan wel zou vertellen wat er was gebeurd. Op hun vraag of zij mij nog ergens mee konden helpen vroeg ik mijn motor te keren omdat ik de aanwezige bocht niet durfde te nemen. Gelukkig had één van de twee, of misschien wel allebei, een motorrijbewijs en zelfs een soortgelijke motor. Hij keerde netjes en ik kon op huis aan. Inmiddels verder onderkoeld.  

Wat ben ik deze jongemannen dankbaar. Niets negatiefs meer over de jeugd. Ik zal nooit meer vergeten wat zij voor mij hebben gedaan.  Grandioos. Dat zal ik ze nog wel eens meer laten weten, omdat ik nu ook een telefoonnummer van ze heb. Ik zou graag nog wat meer van ze willen weten. Wellicht kan ik nog wel eens iets terugdoen, hoewel ik verwacht dat zij daar niet op zitten te wachten. Zij hebben gewoon hun hart op de juiste plaats en verlenen hulp aan zij die het nodig hebben.

Bij het arriveren thuis vertelde ik ongelooflijk blij te zijn heelhuids aan te zijn gekomen. Ik vergat mijn steun uit te zetten en viel met motor en bagage (450 kg totaal) om. Gelukkig voorkwam één van de motorkoffers dat ik klem onder de motor kwam te zitten en kon ik er onder vandaan komen. Dit alles door vermoeidheid en een hypo. Mijn vriendin belde haar schoonzoon met het verzoek te komen helpen de motor weer recht op te zetten. Hij woont om de hoek en was er binnen enkele minuten. Met vereende krachten zetten wij de motor op zijn standaard. Daarna heb ik nog lang trillend door onderkoeling in bed gelegen. Genezen van kamperen en misschien zelfs wel van motorrijden. Ik heb mijn lesje geleerd en moet nu leren te accepteren oud te zijn en niet meer alles te kunnen.

Wat ik echter ook geleerd heb en daar ben ik echt blij en dankbaar voor, dat er onder onze jeugd zulke geweldige types zitten als ik heb ontmoet.

Oude en nieuwe plannen

Nog geen vijf jaar geleden reed ik diverse tochten met een motormaat. Nu voelde ik mij eenzaam en alleen. Juist op hoge leeftijd heb je iemand in je omgeving nodig om je te helpen bij calamiteiten. In feite heeft iedereen iemand in zijn of haar omgeving nodig om de eenzaamheid te verdrijven of een luisterend oor te hebben voor een ander. In mijn geval is het echter niet zo eenvoudig om iemand te vinden in de tachtigjarige leeftijd die ook zo gek is om nog steeds motor te rijden. Zo langzamerhand volg ik het pad van de eenzamen en kruip steeds dichter in de richting van de geraniums. 

Ik zal een ander avontuur moeten zoeken om mijn inwendige drang te bevredigen, steeds maar weer een uitdaging te zoeken, te vinden en uit te voeren. Een dag niets bijzonders te hebben gedaan is voor mij een dag niet geleefd.

Overigens heb ik een volgend doel toch al weer voor ogen. En dat heeft nog niets te maken met mijn nog uit te voeren wensen uit mijn bucketlist. Na van mijn cardioloog, waarmede ik momenteel in overleg ben, het fiat te hebben gekregen om weer zonder gevaar te kunnen gaan zwemmen, ga ik proberen drie maal in de week 1 km te gaan zwemmen.

 

Carriére

Er is afgesproken dat in de volgende bijeenkomst van de Studiekring Walcheren een ieder iets vertelt over zijn destijds gemaakte keuze van zijn beroep en wat het hem of haar uiteindelijk gebracht heeft.

Spreek ik over mijzelf dan heb ik mij dikwijls afgevraagd waardoor het kwam dat ik vaak als leider werd gezien en gekozen. Bijvoorbeeld als klasse-oudste, elftalleider etc, tijdens mijn middelbare schooltijd.

 

Ik koos na mijn middelbare schooltijd voor de studie bedrijfskunde aan de Economische Hogeschool te Rotterdam, in plaats van de studie rechten die ik liever zou hebben gedaan, maar waar mijn vader tegen was.

In mijn eerste baan kreeg ik de leiding over een archief en boekerij bij de Gemeente Rotterdam. Mijn tweede baan bestond uit het leiding geven aan een afdeling calculatie/facturatie bij de destijds grootste papierfabriek in Nederland. Via een "headhunter" kwam ik daarna terecht bij een Veem- en Transportbedrijf waar ik de leiding kreeg over het gehele bedrijf met ongeveer 50 medewerkers. Via hetzelfde kanaal stroomde ik door naar een "shipchandler" bedrijf als adjunct-directeur.

Via een andere "headhunter" werd ik vervolgens benaderd om verkoopleider, marketingmanager, "trouble-shooter" te worden bij het  toen grootste bouwbedrijf van Nederland  met 21 toeleveringsfabrieken. In diezelfde tijd werd ik gebeld door één van de directeuren van De Staatsmijnen met het verzoek om Algemeen Directeur te worden bij de Korlin fabriek te Brunssum. Na een intensieve procedure werd ik aangenomen, maar mijn toenmalige werkgever liet mij niet naar de concurrentie gaan. Dit legde bij mij overigens geen windeieren. Dit alles speelde zich af van 1967 - 1975.

Via dezelfde headhunter werd ik gevraagd om naar een ander concern, dat inmiddels groter was geworden dan mijn huidige, over te stappen. Ik zou daar Algemeen Statutair Directeur worden van een bouwmaterialenhandel, projektontwikkelaarsbedrijf en drie Gamma zaken. Dat is inderdaad gebeurd van 1975 tot en met 1980.

In 1980 heb ik mij verzelfstandigd. Enkele bedrijven gekocht en verkocht, als accountant, interim-manager, "trouble-shooter", bedrijfstrainer, crisismanager, docent economie, budgetcoach en belastingconsulent gewerkt, voor mijzelf en soms ingehuurd door banken en andere organisatiebureaus.

Wat heb ik daar aan over gehouden of mee bereikt?............................NIETS!!!!!

Ik heb natuurlijk altijd wel veel verdiend maar aan het einde heb ik de troostprijs gekregen.

Ik heb door mijn ziekten na mijn 34ste levensjaar geen behoorlijk pensioen kunnen afsluiten. 

Getroffen door drie hartinfarcten, een hartoperatie en vijf bypassoperaties aan mijn benen, gevoegd bij nog enkele ziekten waaraan ik lijd, waren er onder andere de oorzaak van dat ik jarenlang niet heb kunnen werken en op mijn reserves moest interen. Mijn tweede Koreaanse echtgenote heeft ook nog eens al ons spaargeld overgemaakt naar haar familie in Korea, in plaats van dat voor onze oude dag te bewaren. Ik heb door mijn werk twee gezinnen met in totaal vier van de vijf kinderen verloren.

Dus zoals Herman van Veen zo kernachtig schreef: "Er ging een wereld voor mij dicht."

 Gezondheid

Het is vanzelfsprekend voor mij dat ik mij heb afgevraagd wat nu eigenlijk de oorzaak kan zijn geweest voor mijn sterk afwijkend gedrag tijdens de eerder reeds beschreven motordagen.

Ik had daarvoor al maandenlang een hartslag die niet alleen onregelmatig was maar ook versneld. Hierdoor had ik constant het gevoel dat ik had hardgelopen en moe daarvan was. Ik was daar al eens eerder voor behandeld maar kreeg het toch steeds weer terug. 

Daarnaast had ik nog meer onverklaarbare dingen gedaan, die naar mijn inzicht toch met ouder worden te maken hebben. Ik besloot weer opnieuw door de medische molen te gaan.

Op woensdag 24 oktober2020 was ik bij de cardioloog geweest. Deze constateerde inderdaad opnieuw een versneld hartritme. Zij stelde voor een cardioversie te laten maken. Dit is tezamen met een Echo en een ECG op   12 en 16 november uitgevoerd . (resultaat: goed)

Voor de overige klachten ben ik op 5 november langs de geriater geweest die mij wel erg somber vond en voorstelde een MRI-scan van mijn hersenen te laten maken. Dit vond plaats op vrijdag 23 november2018.

Op 20 november heb ik nog een gesprek gehad met een psychologe. Op 30 november zou ik dan worden gebeld door de geriater met de uitslag van de MRI-scan.

Op 20 november heb ik nog een gesprek gehad met een psychologe. Op 30 november zou ik dan worden gebeld door haar. En dan maar hopen dat er niets aan de hand is en ik moet beseffen dat ouderdom nu eenmaal gebreken brengt. Bij de één vroeg en bij de ander laat.

 Het was toen 1 december 2018. Gisteren kreeg ik de uitslag van de MRI scan van mijn hersenen en mijn bloed. Om met het bloed te beginnen. Alles was goed op de vitamine D na. Daarvan heb ik een tekort. Zeer waarschijnlijk, volgens de arts,  is dit de oorzaak van mijn somberheid. Ik krijg nu een vitamine D kuur. Op zich dus geen verkeerd bericht.

De uitslag van de MRI scan was ook niet verkeerd. De arts benoemde het zo: "Sporen van geringe aderverkalking met een licht ouderdomsverschijnsel, overigens onder het gemiddelde voor mijn leeftijd". Ook niet slecht dus. Ik vreesde het ergste en kreeg uiteindelijk de hoofdprijs. Gelukkig is mijn soms optredende geheugenverlies  dus niet ernstig en mogelijk met training en medicijnen nog te verbeteren. Hierdoor ben ik gesterkt in het feit dat ik nog kan studeren, reden waarom ik om de onderzoeken heb verzocht.

Hart en hersenen zijn dus in staat mij nog in te zetten voor anderen en voor mijzelf. Ik hoop zelfs nog wat betalend werk te kunnen vinden, want af en toe heb ik wel pijn in mijn portemonnee.

Op 11 december 2018 kreeg ik van mijn diabetesverpleegkundige te horen dat mijn suikerwaarde van 9 naar 8.4 is gedaald. Ideaal zou zijn 7.8. Dit is dus het nieuwe doel waar ik naar streef.

 

Hoogtepunten in deze levensfase.

De ontmoeting met Anneke.(2005)

Mijn verhuizing naar Hof Mondriaan.(2014 - heden)

Het vrijwilligerswerk bij Zorgstroom.(2016 - 2019)

De deelname aan Studiekring Walcheren.(2017)

De aanschaf van mijn motoren.(1ste 2013)(2e 2018) 

De motortochten met mijn motormaat Ton.

Dieptepunten in deze levensfase.

De breuk in mijn huwelijk met Mee en daardoor het verlies van mijn drie zonen.(2004)

Het overlijden van Anneke.(2019)